Mijn naam is Afroditi Valergaki, ik ben 19 jaar oud en kom oorspronkelijk uit Griekenland. Momenteel woon ik in Haarlem en volg ik in Amsterdam de opleiding Persoonlijk Begeleider Maatschappelijke Zorg. Ik zit in mijn tweede leerjaar en loop dit jaar stage om mij verder te ontwikkelen binnen dit vakgebied.

Wat mij erg motiveert om bij ONTDEC stage te lopen is de mogelijkheid om door eigen ervaringen anderen te ondersteunen. Zo neem ik onder andere mijn eigen ervaringen mee met een scheiding (van ouders), een afwezige ouder, immigratie en het leven met een gezinslid met autisme. Deze achtergrond heeft mij gevormd tot wie ik ben op de dag van vandaag. Hiervan heb ik geleerd niet alleen negatief te kijken naar het verleden, maar het positief in te steken en te gebruiken als een ontwikkeling.

Vrienden omschrijven mij vaak als een open persoon bij wie je altijd terecht kunt. Ik vind het belangrijk dat iedereen zich gezien en gehoord voelen, en dat iedereen weet dat ze er niet alleen voor staan.

In mijn vrije tijd voetbal ik graag en lees ik met plezier romans, vooral in het genre romance. Daarnaast kook ik graag, al vind ik het opeten misschien nog wel het allerleukst. Ook besteed ik graag tijd met mensen die mij positieve energie geven, denk hierbij familie en vrienden.

Iets wat je mij vaak hoort zeggen is “ Je kan niet altijd 6 gooien, maar 2x 3 is ook 6”.

Dit betekent voor mij dat er meerdere wegen zijn om een doel te behalen.

Hey! Ik Ben Betul. Ik ben 19 jaar oud. Ik woon in Hoorn en studeer en werk in Amsterdam. Ik studeer Social Work aan de HvA. Naast Nederlands, spreek ik ook Arabisch, mijn afkomst is Egyptisch.

Ik vind het heel fijn om met vrienden te zijn. Ik vind mezelf een sociaal en zorgzaam persoon. Naast met mensen zijn, houd ik er ook van om een serie te kijken, te lezen of om te sporten. Ik heb in mijn verleden veel gezwommen, maar momenteel is dat een rondje lopen, of de sportschool.

Ik ben geboren met een visuele beperking. Ik heb ervaring met regulier en speciaal onderwijs. Ik heb op een reguliere basisschool en middelbare school gezeten. Vanaf de tweede van de middelbare school, ben ik overgestapt naar speciaal onderwijs in Amsterdam.

Dit is één van de ervaringen die ik wil meenemen in het coachen. Daarnaast heb ik een niet fijne jeugd gehad. Ik heb zelf een fijne hulpverlener mogen hebben. Ik hoop dat ik die ondersteuning verder te mogen geven aan deelnemers. Door mijn jeugd, wilde ik graag in het sociale werkveld werken. Ik hoop deelnemers te mogen gaan ondersteunen en een stap verder te mogen gaan begeleiden!

Mijn naam is Guilherme, ik ben 25 jaar en ik kom uit Brazilië. Ik heb mijn hele leven afwisselend in Nederland en Brazilië gewoond, en inmiddels woon ik al langer in Nederland dan in Brazilië. Door dit heen-en-weer verhuizen ben ik mij al vroeg bewust geworden van de verschillende intersecties van iemands identiteit en cultuur en hoe deze hun waarden, normen en gedrag beïnvloeden. Dit bewustzijn is alleen maar sterker geworden door het ontdekken van mijn seksualiteit en genderidentiteit.

Uiteindelijk heeft dit mij ertoe gebracht om met mensen te willen werken. Dat heeft vorm gekregen in mijn huidige studie Toegepaste Psychologie, waar ik nu in mijn vierde jaar zit. In mijn vrije tijd houd ik mij bezig met tekenen, het kijken van films en series, het spelen van videogames en vooral met chillen met vrienden. In mijn dagelijks leven probeer ik te leven volgens het motto “vergeet niet te lachen”. Daarmee bedoel ik dat ik niet alles al te serieus moet nemen, maar speelser in het leven wil staan op een manier die mij blij maakt. Dit betekent niet dat ik niets serieus neem, maar dat ik de druk van het constant moeten presteren in onze samenleving verlaag voor mijzelf.

Met behulp van ONTDEC wil ik mij in het werkveld inzetten om mensen hulp te bieden die, net als ik, complexe ervaringen hebben met thema’s zoals immigratie, genderdiversiteit en seksualiteit, discriminatie en depressie. Mijn persoonlijke doel is om een plek te creëren waarin mensen uit deze gemarginaliseerde groepen zich gehoord en gezien voelen.

Hoihoi! Mijn naam is Jessica (17), momenteel ben ik druk bezig met het tweede jaar van de opleiding sociaal werk aan het Talland College in Alkmaar, waar ik ook al mijn hele leven woon. Ook werk ik ondertussen al 2 jaar bij een drogist. Werken is dan ook echt mijn hobby, net als afspreken met vrienden en ook een goede game kan ik waarderen. Ik ben een absolute homebody, maar eens in de blauwe maan ga ik uit :)!

Vanaf groep 6 wist ik al dat ik anders was dan mijn klasgenootjes. Niet op een ‘main character’-manier, maar omdat ik gepest werd om mijn interesses, mijn gedrag en zelfs mijn uiterlijk. Thuis was het ook niet gemakkelijk: mijn ouders gingen uit elkaar toen ik vier was, en mijn vroegste herinneringen bestaan vooral uit geschreeuw en boze buien. Als kind dacht ik lange tijd dat dat allemaal mijn schuld was.

Achteraf zie ik dat ik al vanaf mijn negende tekenen van depressie liet zien, maar pas na de middelbare school kreeg ik officieel de diagnose. Tegen die tijd had ik al jaren geworsteld met gevoelens van eenzaamheid, nutteloosheid en de overtuiging dat ik gehaat werd. Op mijn elfde begonnen de eerste suïcidale gedachten. Het duurde tot mijn vijftiende voordat ik besefte: dit kan zo niet langer.

Helaas moest ik jaren wachten op een psycholoog die nooit kwam. Daarom besloot ik zelf manieren te zoeken om mijn depressie draaglijker te maken. Voor mij werkte schrijven, en het contact zoeken met mensen die hetzelfde meemaakten. Dat was geen vervanging voor professionele hulp, en ik moedig niemand aan om die stap over te slaan (!), maar het gaf mij de ruimte om te ademen. Gelukkig stond mijn moeder, die zelf ook worstelt met depressie, altijd naast me. Zij hielp me door de donkerste periodes heen, als een coach die me liet zien dat doorgaan mogelijk was.

Nu ik bijna achttien ben, zie ik pas hoeveel ik in die jaren gegroeid ben. Er waren momenten dat ik niet geloofde dat ik de zeventien zou halen, en toch sta ik hier. Wat ik wil meegeven: praten helpt. Je hoeft het niet alleen te dragen, en er is altijd iemand die je begrijpt. Ik hoop dan ook dat door mijn eigen ervaring met het ontwikkelen van mijn draagkracht ik een ander kan helpen met hun lichtje terugvinden.

Hii ! Mijn Naam is Nikita Menge & ik ben 24 jaar oud. Ik woon al een aantal jaar in Zaanstad. Ik doe de opleiding social work op het hbo in Amsterdam.

Hier ben ik in het tweede leerjaar en ik doe dit met veel plezier. Vanaf jongs af aan wist ik dat ik graag jongeren wilde helpen op de manier die ik niet heb gekregen. Ik heb een aantal vervelende situaties mee gemaakt waardoor ik ervaringen heb emotionele mishandeling, depressie en persoonlijkheidsstoornissen.

Ik heb door veel praten over mijn gevoel en therapie mijzelf kunnen helpen en alles een plekje kunnen geven. Deze ervaringen zet ik graag in om te helpen. Toen ik opzoek ging naar een passende stageplek kwam ik uit bij stichting ONTDEC, omdat zij jongeren helpen met jongeren en hun ervaringen.

Dingen die ik leuk vind zijn lezen, dingen leren , met mijn kat zijn & Series kijken. Met vrienden vind ik het heerlijk om een drankje te doen of gewoon gezellig te kletsen. Ook vind ik koken & bakken heel erg leuk om te doen. & ik kan ook niet zonder muziek.

Hoi! Mijn naam is Phlox, ik ben 23 jaar en ik studeer social work in Amsterdam. Sinds het begin van dit schooljaar werk ik als stagiair bij Ontdec.

In mijn vrije tijd word ik erg gelukkig van dansen, buiten zijn, honden en paarden, concerten en gezellige oude kroegen. Verder hou ik van lezen en (vegetarisch) koken.

Ik zie ernaar uit om bij Ontdec te werken en mensen te ondersteunen vanuit mijn eigen ervaringen. Zelf heb ik vooral ervaring met verschillende soorten persoonlijkheidsproblematiek, zowel bij mezelf als in mijn directe omgeving. Door middel van therapie en EMDR heb ik geleerd om hiermee om te gaan.  Deze ervaringen hebben mij de kennis gegeven om hiermee om te gaan op een empathische en eerlijke manier. Dat is iets wat naar mijn idee de praktijk nog weleens mist: het is lastig om echt te kunnen begrijpen wat iemand met een persoonlijkheidsstoornis en/of emotieregulatieproblemen voelt, als je daar zelf nooit mee te maken hebt gehad.

Ik hoop met mijn eigen ervaringen anderen te kunnen helpen en ondersteunen, zodat meer mensen zich gehoord zullen voelen.

Mijn naam is Sjoerdje Hofma en ik ben 19 jaar.

Ik woon momenteel in Heiloo, maar ik heb niet heel mijn leven in Nederland gewoond. Toen ik 1 jaar was besloten mijn ouders om naar Noorwegen te verhuizen, na 10 jaar daar gewoond te hebben zijn we weer terug verhuisd naar Nederland.

Ik zit nu in mijn 2e leerjaar van Sociaal Werk, dat doe ik op het Talland College in Alkmaar. Deze opleiding doe ik met veel plezier, ik leer veel over verschillende doelgroepen en hoe ze te ondersteunen. Ik vind het interessant om te leren hoe mensen in elkaar zitten.

Ik ben een meid met veel interesse voor muziek. Zelf speel ik gitaar en ukelele, hier kan ik dan ook uren mee bezig zijn. Ik zie vaak het positieve in van een situatie en ben iemand die vertrouwen heeft als ik met iets vastloopt, maar dit was niet altijd het geval bij mij. Ik groeide op als een heel onzeker meisje omdat ik in elke sociale situatie mij anders voelde dan andere en ik dacht vaak anders na dan andere.

Omdat ik mij zo buiten de maatschappij voelde liep ik een depressie op, op mijn 18e ben ik gediagnosticeerd met ASS (Autisme Spectrum stoornis). Ik heb na dat mijn diagnose vast is gesteld en behandeling door ben gegaan heb ik mezelf beter leren kennen en accepteer, ik snapte mezelf en waar bepaald gedrag vandaan kwam. Door dat ik mezelf begrijp weer ik goed wat te doen in situaties waar ik vroeger vast liep en weet ik waar ik behoefte aan heb.

Ik wil met deze ervaring jongeren coachen/helpen en diegene hierin goed te kunnen ondersteunen.